Өмір – алдыңнан не шығарын ешқашан ескертпейтін жұмбақ әлем. Бір күні шыңға көтерген қуанышқа бөленсең, ертесіне қапыда қайғы құшақтап тұрады. Адамды шынықтыратын да, әлсірететін де – осы екіұдай сезімнің алмасуы.

Бір қарасаң, өмірдің дәл осындай күтпегендігі әділетсіздік сияқты көрінеді. «Не үшін? Неге дәл маған?» деген сауалдар маза бермей, ішіңе ауыр ой құяды. Бірақ уақыт өте келе түсінесің: қуаныш та, қайғы да – тағдырдың бізді тәрбиелеуінің өз тілі.

Қуаныш адамды шабыттандырады. Ол жүрекке күш құяды, жаңа жоспар мен жаңа үміт сыйлайды. Бірақ ол мәңгілік емес. Біздің ешбір сәтті “өздігінен болуға тиіс” деп қабылдамауымыздың себебі де – оның өткіншілігі. Қуаныш – ұстай білсең ғана қымбат.

Ал қайғы…
Қайғы – адамды ішінен үгіп жіберетін ауыр сезім. Бірақ ол да кездейсоқ келмейді. Ол әлсіз тұсыңды көрсетіп, өзіңмен бетпе-бет қалдырады. Өмірдің шын құнын түсіндіретін де – сол ауыр сәттер. Біреуді бағалауды кеш түсіндіріп, бір күні жоқ екенін сездіріп, жүрегіңнің түпкіріне ең қатты сабақ күйінде мөр басады.

Өмір қауіпті жол секілді. Ойсыз жүргенді сүріндіреді, тәкаппарды төмендете салады. Бірақ әр құлаған сайын қайта тұруға мүмкіндік береді. Өйткені өмірдің ең үлкен сыйы – оның жалғасуы.

Біз қуанышқа мастанып кетпеуіміз керек, қайғыға да басымызды түкке тұрғысыз етіп бермеуіміз керек. Екеуі де – жолсерік. Қуаныш – алға жетелейтін жарық болса, қайғы – адастырмайтын шырақ.

Өмірдің мәні – дәл осы тепе-теңдікте.
Күтпеген сыйдың бірі бізді өсіреді, екіншісі бізді өзгертеді.

Ең бастысы – қандай сый келсе де, жүректің мықты болуы.

Автор: Бердалы Ораз / photo: pixabay